زگیل‌ها، زائده‌های پوستی غیر سرطانی‌ای هستند که به علت یک عفونت ویروسی بر روی سطح پوست ایجاد می‌شوند. ویروس‌های عامل ایجاد زگیل ویروس پاپیلوم انسانی (HPV) نامیده می‌شوند. زگیل‌ها معمولاً به رنگ پوست و برجسته و سخت هستند، اما آن‌ها می‌توانند تیره، مسطح و نرم هم باشند. ظاهر زگیل به محل رشد آن بستگی دارد.

انواع زگیل

زگیل‌های معمولی(عمومی)

زگیل‌های معمولی، عموماً بر روی انگشتان دست، اطراف ناخن‌ها و پشت دست‌ها رشد می‌کنند. این دسته از زگیل‌ها در قسمت‌هایی از پوست که دچار شکستگی شده‌‌اند، شایع هستند، به عنوان مثال جایی که ناخن‌ها جویده‌ یا قسمت‌هایی که ریشه‌های کنار ناخن‌ها کنده شده‌اند.

زگیل‌های پا

زگیل‌های پا معمولاً در کف پا ایجاد می‌شوند و زگیل‌های کف پایی نامید‌ه می‌شوند. زمانی که زگیل‌های کف پایی به صورت خوشه‌ای رشد می‌کنند تحت عنوان زگیل‌های موزاییکی شناخته می‌شوند. اکثر زگیل‌های کف پایی بر خلاف زگیل‌های معمولی بر روی سطح پوست پدیدار نمی‌شوند چرا که فشار ناشی از راه رفتن، آن‌ها را مسطح کرده و به داخل پوست می‌برد. .همانند زگیل‌های معمولی، این زگیل‌ها ممکن است دارای نقاط سیاه باشند. زگیل‌های پا به طور ویژه  در برابر درمان از خود مقاومت نشان می‌دهند چرا که تمایل دارند که به سمت عمق پاها بروند.

زگیل‌های مسطح

زگیل‌های مسطح از دیگر زگیل‌ها نرم‌تر و کوچک‌تر هستند. آن‌ها تمایل دارند که در تعداد زیاد رشد کنند. این نوع زگیل‌ها می‌توانند در هرکجای بدن بروز پیدا کنند، اما در کودکان اکثراً بر روی صورت شایع هستند. زگیل‌های مسطح در مردان بزرگسال اغلب در قسمت رویش ریش‌ و در بزرگسالان زن در پاها دیده می‌شوند. التهاب ناشی از  تراشیدن ریش و موهای پا ممکن است دلیل این مسئله باشد.

زگیل‌های تناسلی

زگیل‌های تناسلی زائده‌های نرمی هستند که بر روی اندام‌های جنسی ظاهر می‌شوند. زگیل‌های تناسلی نوعی عفونت قابل انتقال از راه تماس جنسی(STI) به شمار می‌روند و عامل آن نوع خاصی از ویروس‌های پاپیلومای انسانی (HPV) می‌باشد. این زائده‌های پوستی ممکن است باعث ایجاد درد، ناراحتی و خارش شوند. این زگیل‌ها به طور ویژه برای زنان خطرناک‌اند چرا که برخی از ویروس‌های پاپیلومای انسانی می‌توانند باعث ایجاد سرطان دهانه‌ی دهان و مهبل شوند.

علت ابتلا به زگیل

زگیل‌ها از یک شخص به شخص دیگر منتقل می‌شوند که گاهی این اتفاق به صورت غیر مسقیم صورت می‌گیرد. زمان اولین تماس با زگیل تا رویت آن، اغلب چند ماه به طول می‌انجامد. خطر انتقال زگیل‌های دست و پا و یا زگیل‌های مسطح از شخص دیگر، پایین است.

درمان زگیل

در کودکان، زگیل‌ها پس از یک دوره‌ی چند‌ماهه تا چند ساله می‌توانند خودبه‌خود و بدون درمان ناپدید شوند. اما در بزرگسالان زگیل‌ها اغلب به سادگی و یا به سرعت از بین نمی‌روند.

بر اساس سن بیمار و نوع زگیل‌، راه‌های مختلفی برای درمان زگیل وجود دارد.

اسید سالیسیلیک

حلقه‌ی چسب بر روی سوراخ بالای زگیل قرار می‌گیرد و مقداری ترکیب اسید سالیسیلیک به داخل سوراخ و داخل برآمدگی وارد می شود. سپس کاغذ پشت چسب باید برداشته و نوار چسب زخم بر روی حلقه قرار داده شود به طوری که کاملاً آن را بپوشاند. نوار چسب باید ناحیه‌ی مورد نظر را به طور کامل پوشش دهد. این عمل درمانی باید پس از سوهان کردن آرام و کندن بخش‌های مرده‌ی زگیل حداکثر به مدت هشت هفته به صورت روزانه تکرار شود.

کراتولیسیس

کراتولیسیس کردن سلول‌های مرده‌ی سطح پوست معمولاً با استفاده از اسید سالیسیلیک، عوامل تاول‌زا، عوامل تغییر دهنده‌ی سیستم ایمینی و یا فرمالئیدها صورت می‌گیرند که اغلب در کنار آن زگیل به صورت مکانیکی با استفاده از سنگ پا یا یک تیغ یا ... تراشیده می‌شود.

نوار چسب

روش درمان انسداد از طریق نوار چسب شامل قرار دادن یک تکه نوار چسب بر روی زگیل می‌شود. برای تأثیرگذاری و یا بی‌فایده بودن این روش شواهد چندانی در دست نیست. بنابراین این روش به عنوان یک روش درمان معمول توصیه نمی‌شود.

سرمادرمانی یا کرایوتراپی

سرما درمانی با منجمد کردن زگیل صورت می‌گیرد (معمولاً با استفاده از نیتروژن مایع از طریق اسپری یا نیشتر(پروب)). با این عمل یک تاول در میان زگیل و لایه‌ی بیرونی پوست ایجاد می‌شود، سپس زگیل و پوست‌های مرده‌ی اطراف آن خود‌به‌خود می‌افتند. در ابتدای درمان باید یک «انجماد ملایم» صورت گیرد تا اطمینان حاصل شود که بیمار توانایی تحمل درمان را داراست.

درمان از طریق لیزر

در درمان با لیزر اغلب از یک لیزر پالس دای (pulse dye) یا  لیزر دی‌اکسید کربن (CO2) استفاده می‌شود. لیزرهای پالس دای (با طول موج ۵۸۲ نانومتر) با جذب انتخابی توسط سلول‌های خون (مخصوصاً هموگلوبین) و  لیزرهای دی‌اکسید کربن با جذب انتخابی توسط مولکول‌های آب کار می‌کنند. لیزرهای پالس دای، تخریب کمتری دارند و احتمال این‌که بدون گذاشتن جای زخم زگیل را درمان کنند بیشتر است. لیزرهای دی‌اکسید کربن از طریق تبخیر و تخریب بافت‌ها و پوست عمل می‌کنند. درمان لیزری می‌تواند دردناک و پرهزینه باشد، و چنان‌چه به درستی اعمال شود، جای زخم ناچیزی باقی بگذارد. در لیزرهای CO2 به بی‌حسی موضعی احتیاج است، در لیزر پالس دای نه به آرام‌بخش نه به بی‌حسی موضعی نیاز است. این روش درمان بین ۲ تا ۴ بار باید انجام شود اما در موارد حاد ممکن است احتیاج به تعداد دفعات بیشتری باشد. میان هر عمل درمانی با لیزر بین ۱۰ تا ۱۴روز باید فاصله باشد. اقدامات پیشگیرانه در این روش از اهمیت بالایی برخوردارند.

انعقاد با استفاده از مادون قرمز

انعقاد با مادون قرمز منبع شدیدی از نور مادون قرمز است که مانند لیزر با پرتوی کوچک مورد استفاده قرار می‌گیرد. عملکرد مادون قرمز اساسأ مانند درمان لیزری می‌باشد اما هزینه‌ی کمتری دربر دارد. مانند لیزر این روش ممکن است منجر به درد ناشی از تاول شود و همین‌طور جای زخم باقی بماند.

خشک کردن الکتریکی (الکتروسرجری یا جراحی با استفاده از برق)

خشک کردن الکتریکی، کشتن بافت‌ها با استفاده از یک جریان الکتریکی با فرکانس بالا است که از طریق یک الکترود سوزنی‌شکل انجام می‌شود. متخصصین پوست برای این کار از یک پروب (نیشتر) استفاده می‌کنند که جریانهای الکتریکی را به داخل زگیل می‌فرستد تا رگ‌هایی که به مرکز زگیل خونرسانی می‌کنند بمیرند. بیمار در جریان درمان ممکن است احساس سوزن‌سوزن شدن عجیبی بکند اما درد واقعی‌ای در کار نیست. فرایند درمان زگیل با این روش کوتاه است و به صورت سرپایی صورت می‌گیرد و در آن به بافت‌های مورد نظر بی‌حسی تزریق می‌شود. پزشک متخصص ناحیه‌ی مورد نظر را به منظور جلوگیری از عفونت پانسمان خواهد کرد.

جراحی

در آوردن زگیل از طریق جراحی  روشی است که در آن با استفاده از یک چاقوی تیز یا یک ابزار قاشقی‌شکل کوچک زگیل بریده می‌شود. این روش اغلب در کنار الکتروسرجری که در آن زگیل‌ها با استفاده از جریان الکتریکی سوزاتده می‌شوند، انجام می‌شود.